Listen very carefully…

En nu de oplossing van onze prijsvraag. Wat probeerden onze Franse collega's elkaar duidelijk te maken met deze woordenwisseling?

Is the process in friends revulsable whereby the retarded do no longer fockuse on the Croation of a just so shy ET also for the youse?

Well, first you have to D frenzy ate. The Jung defer generously. Suckoond, the po R fool feel less con cue runs. The poor youse have no more elisions.

In echt Engels klinkt dat:

Is the process in France reversable whereby the retired do no longer focus on the creation of a just society also for the youth?

Well, first you have to differentiate. The young differ generationally. Second, the powerful feel less concurrence [hij bedoelde natuurlijk competition]. The poor youth have no more illusions.

Conversatie tussen 116th en 72th street

Dinsdagvoormiddag in New York op lijn C, de metro van Washington Heights naar Queens. Naast ons zit een donkerharige, langwimperige tiener. Het waren niet haar teenslippers waardoor ik onwegvoeglijk lang naar haar slanke voeten zat te staren. Op de brug van haar linkervoet had ze een elegante tattoo: ‘Let love and friend…’, meer kon ik niet lezen. Aan het Natural History Museum stapt er een jonge gast op, een knap Zuid-Amerikaans type, die snel de interessantste plaats in het rijtuig gezien had: recht tegenover het meisje.
- ‘Hey, what’s that on your foot?’
- ‘It says “Let love and friendship reign”.'
- ‘Oh, why not snow?’
- ‘Not that kind of rain.’
- ‘And what about our friendship, honey, let it reign too?’ – met een onweerstaanbare glimlach erbij. Maar het was duidelijk nog niet de tijd voor haar witte ridder, aan de volgende halte haastte het meisje zich van de trein.
Nog meer foto’s van de stad waar we naartoe verhuizen als we de Euromillions winnen op Flickr!

Don't stand between me and my burger!

Amerikanen eten altijd. En overal. Laatst stond mijn bus amper vijf minuutjes in de file. Gehoor gevend aan zijn inwendige klok, zegt de man naast mij zonder ironie: Damn, I'm getting hungry. Gretig bijgetreden door iedereen rond mij. Ik had me meteen verraden als Europeaan.

Op het Center for European Studies waar ik werk, kan je als je wil alle dagen gratis overschotjes eten van de recepties, werkontbijten, brown bag lunch seminars en congressen die er voortdurend plaatsvinden. Een typische e-mail van Sandy, de building manager op een doordeweekse ochtend leest: 'Leftovers in Kitchen! Redbones BBQ!' Of nog: "Hi CESers, There are some leftover sandwiches and chips/soda in the atrium. There is LOTS of ice cream in the freezer and chocolate goodies to add to it (plus hot fudge and caramel sauce that can be heated up in the microwave from the frig for ice cream sundaes) left over from the student workshop. Please indulge." Na deze e-mail betrapte ik de informaticus Paul en zijn hulpje terwijl ze zichzelf een ijsje aan het uitscheppen waren in een diep bord ter grootte van een fietswiel, royaal overgoten met chocoladesaus, afgetopt met een berg slagroom, besprenkeld met muizenstrontjes in alle kleuren van de regenboog, M&M's en stukjes Oreo-koekjes (Oreo cookies zijn een Amerikaans instituut: munt en chocolade. Bwèèèèèèèh). Ze keken een beetje schuldig toen ze door die skinny Europeaan betrapt werden.

Justine ou Betamax?

Is het toeval dat Justine Henin haar afscheid aankondigt op de dag dat Harvey Schein, de promotor van de Betamax-video, sterft? Volgens de New York Times van vandaag alleszins niet. Geen van beide zal gemist worden. Althans zo citeert de Times de baas van de WTA. Nu ja, de Times zelf is het niet met hem eens want Justine haalt hier niet alleen de voorpagina, ze krijgt ook nog een redactioneel stuk in het hoofdkatern en twee paginagrote artikelen in de sportsectie. België zal uiteen moeten vallen, vooraleer we nog eens zoveel ruimte krijgen in de NYT.

Just fockuse, you can do it!

En nu een beetje wetenschap! Net een lezing achter de rug van een Franse politicoloog over 'Grijze Kracht', de politieke invloed van gepensioneerden. 't Was met de Franse slag: overtijd, meanderend en in 'Allo Allo'-Engels. Tot overmaat van ramp kreeg hij een vraag van een landgenoot:

Is the process in friends revulsable whereby the retarded do no longer fockuse on the Croation of a just so shy ET also for the youse?

Waarop hij antwoordde:

Well, first you have to D frenzy ate. The Jung defer generously. Suckoond, the po R fool feel less con cue runs. The poor youse have no more elisions.

De eerste die mij tegen 21 mei bij de reacties hieronder een correcte transcriptie kan bezorgen, wint een toegangskaartje voor Justine Henins afscheidsfuif.

De kaastaartfabriek

Je zou het ze niet toegeven, de Amerikanen met hun witte sportschoenen, baseballpet en polohemdjes, maar het zijn grote lezers. De parking van de lokale Barnes&Noble (de grootste boekhandelaar natiewijd, elke dag open van 8am tot 11pm!) staat al om 9 uur ’s morgens flink vol (oké, een deel van de parkeerders zit dan te ontbijten bij de Mexicaan ernaast). Het is dan ook een ongelooflijk plezier om hier een boekenwinkel binnen te stappen: een Starbucks-koffietent ín de winkel, waar je boeken kan zitten lezen die je niet eens gekocht hebt; tussen alle boekenrekken zeteltjes en tafels om rustig een tijdschriftje in te kijken (nadien zet je het gewoon gekreukeld en met brownievlekken erop terug in het rek), en alles ruimer en mooier dan in de beste bib bij ons. De collectie is ook njammienjammie: na anderhalf uur boekshoppen zaterdag ben ik maar van de L (toevallig recht tegenover de roltrap) tot aan de N geraakt. Staan nu dus op mijn boekenplank: Jhumpa Lahiri’s 'The namesake' en John Lanchesters 'The Debt to Pleasure'. Bij de kassa ook nog 'I’m a stranger here myself' van Bryson meegegrist (dat, damn, pas bij lectuur 'Notes from a big country' bleek te zijn dat we al kennen), 'Not for tourists New York' en een kookboekhouder (ja, we zijn in Amerika hé, de gadgets zijn minstens even belangrijk als de boeken). Nu ik de Nieuwengelanders een beetje ken, verbaast het me niets dat ze hier een goed gevuld rek (toch vier meter lang) 'Bibles' hebben, met ernaast evenveel 'Religious fiction', 'Eastern Religion', en een beetje afdwalend naar 'Spirituality' en 'New Age'. Bijna in de berging struikelde ik ook nog over een rekje 'Philosophy' (alwaar het eerste boek in het rek 'Heard from God lately?' heette). Oh ja, op zoek naar de naam van een vogel die niet in mijn 'Birds of New England'-gids stond (Maarten zat veilig met Winne in de kinderclub), zag ik in de sectie 'Natuur' nog een paar niet te versmaden titels: 'Fish that fake orgasms', 'The secret life of lobsters', 'Merle’s door. Lessons from a Freethinking Dog', 'Skinny bitch in the kitchen' (dat was echt bij de kookboeken). Americans, we like them!
Na zoveel intellectueel genot was de Cheesecake Factory aan de overkant van de straat (restaurantketen met specialiteit kaastaart) goed om weer onzacht met de voeten op Amerikaanse bodem te landen. Drie kwartier wachten op een tafeltje (iederéén wacht hier altíjd op een tafeltje, zelfs voor een stomme pancake), dan geen tafel krijgen omdat mijn gezelschap niet volledig was (Maarten probeerde Winne in het Jungle Cafe rustig te houden terwijl ik aanschoof) en ons uiteindelijk compleet overeten aan de Dutch Apple Caramel Streusel Cheesecake en Maarten aan de Chocolate Tuxedo Cream Cheesecake (één woord voor elke laag op de taart). Maar lekker was het wel.

Lente

Education civique

Een Nederlandse collega die hier ook met haar gezin is, vertelde me hoe haar zoontje van 5 in de creche wordt gebrainwashed/klaargestoomd voor het echte leven. Elke week hebben die ukkies brandevacuatieoefening en tijdens hun middagdutje moeten ze hun schoentjes aan houden voor het geval Osama tijdens hun siësta New England binnenvalt. Haar zoontje is nu bang van vuur en verwacht dat hun appartement elk moment spontaan kan zelfontbranden. De peuterjuffen knuffelen niet (stel je voor dat je een proces aan je broek krijgt wegens seksuele intimidatie) en gebruiken evenmin de voor ons gebruikelijke schuttingtaal: "GVD, Winne, stop daarmee!" Neen, ze bereiden de peuters voor op hun leven als bewust kiezende consument. Dus, als Winne Milo in zijn kaak bijt, begin je niet te vloeken, maar je vraagt oprecht geïnteresseerd en met lijzige stem "Is that a safe choice?" Als je kleine zich op een drukke parking losrukt, grijp je hem niet onmiddellijk weer vast, maar vraag je begrijpend: "Is that a safe choice?" Als hij op het punt staat om aan de fles Dreft te lurken, maak je je niet kwaad, maar speel je in op zijn rationele onderbewuste: "Is that a safe choice?" Resultaat, zo zei die Nederlandse collega me, is een hoop zeer competitieve ettertjes van vijf, die allemaal minstens in 3 vreemde talen tot tien kunnen tellen (wat trouwens de sociale status van haar zoontje ten goede komt, al zijn vriendjes willen van hem in het Nederlands leren tellen). Hij heeft nu zelfs al enkele Amerikaanse gewoonten overgenomen. Toen ze hem op een avond zei: "Het is tijd om naar bed te gaan", antwoordde hij - in het Engels nota bene! - "You hurt my feelings when you say that!"

Bike / Xing

Volgens de laatste volkstelling heeft meer dan de helft van de inwoners van Boston Afrikaanse, Aziatische of latinoroots. Vooral die laatste twee vallen ons (blanke boerkes uit België) nogal op. De Aziaten zie je een beetje overal: de moeders kom ik tegen in de bibliotheek, ze staan aan te schuiven voor verse vis in de Whole Foods, en met hun mannen trek ik baantjes in het zwembad (het voordeel van niet-publieke zwembaden zoals het Hayden Recreation Center waar ik lid van ben: acht man in het water noemen ze hier “crowded”, en dan wachten ze wel eventjes aan de kant tot er iemand gedaan heeft). Van de tien krantenbakken in het centrum van Lexington zijn er twee gevuld met Chinese bladen, dat zegt iets over het aantal Aziaten dat hier woont.
De Hispanics, dat ligt wat moeilijker. Die vind je vooral in de macdonaldsjobs: aan het poetsen, aan de kassa, rekken aan het vullen in de Walmart, en – zeer opvallend hier in ’t vroege voorjaar – in de tuinen aan het werk (Lexingtonianen werken nooit zelf in hun tuin, daarvoor hebben ze te weinig tijd en een te hoge hypotheek). De lokale Spaanstalige gazet “El Planeta” heeft nogal wat wrange discriminatieverhalen, over (illegale) werknemers in de Dunkin Donuts, over de “tradición de exclusión” aan de Harvard School of Law, waar blijkbaar nog nooit een prof met Latijns-Amerikaanse wortels benoemd is. Maar vandaag was het feest in de stad: Cinco de Mayo, een officieuze Mexicaanse feestdag, met tequilaproeverijen, een gelegenheid om de prijs van de taco’s en guacomole te verdubbelen, en een “jalapeño eating contest” (zoveel mogelijk pepers in je mond proberen te krijgen, “as many as humanly possible” – wat laat vermoeden dat er al pijnlijke ongelukken mee gebeurd zijn).
Net zoals in de Ikea alle opschriften tweetalig Spaans-Engels zijn, heb ik twee maanden in de waan geleefd dat verkeersborden in Lexington tweetalig Chinees-Engels waren. Opgepast, fietsers, xing in het Chinees, zo dacht ik. Tot ik mijn nuchtere wederhelft zijn eerste woord Chinees wilde aanleren. Bleek het gewoon “bike x-ing (crossing)”, oversteekplaats voor fietsers te zijn. Pfff, wie schrijft er nu in rebussen?

Witkap Stimulo

Gisteren had ik plots ongelooflijke goesting in een Witkap Stimulo. Waarom net in dat merk, weet ik ook niet goed, maar mijn bierheimwee was waarschijnlijk het gevolg van een etentje in een hip restaurantje in Cambridge, Ma waar Delirium Tremens uit Melle de house brew was. Het probleem met de hippe restaurantjes hier is dat ze er ongelooflijk gezellig uitzien, maar dat je te veel betaalt voor de (lage) kwaliteit die je op je bord krijgt. Amerikaanse koks weten nog altijd niet dat less more is en dat in der Beschränkung sich der Meister zeigt. Ze koken een beetje zoals ik, als ik me in de keuken waag. Effen een roereitje maken. Hmm, wat kunnen we daar indraaien? Een beetje peper, zout, een tomaatje, wat pijpajuin. Wat hebben we nog in de frigo zitten? Aha, ricotta, verse basilicum, wat steranijs. Zit er misschien nog iets in de proviandkas? Yes! Een snuifje bruine suiker, een klets mosterd, een theelepeltje pindakaas. Goed roeren, laten bakken en royaal besprenkelen met vers geschraapte parmezaan en dragon. Et voilà: omelette américaine. Elk op zich zijn dat superieure ingrediënten, maar jammer genoeg is het resultaat minder dan de som van de delen.

Another day in paradise

Gisteren zat ik ’s middags in de Boston Commons (het Citadelpark van Boston, maar ruil de homo’s voor alcoholici, en de eenden voor eekhoorns) van de zon te genieten. Met een grande latte, een espresso brownie, Bill Brysons ‘A walk in the woods’ en een slapende baby in de buggy, nog maar een dagje paradijs dus. Plots schuifelt er een markant koppel in mijn zichtveld: een Japanse dame in het wit (maar wít, witter dan Mitt Romney, met handschoenen, hoed, parasol en witgekalkt gezicht) in het gezelschap van een langharige man, met een pet en winterjas tot op zijn tenen (een zwerver, of de hipste Japanner ooit, ik weet het nog altijd niet). Terwijl de man even weg is (ook een latte en een brownie halen ongetwijfeld), passeren er twee kinderen met opa en oma. De kinderen staan zo’n beetje nieuwsgierig verlegen rond de dame in het wit te draaien, de opa stormt recht op de vrouw af met de nickel al in zijn handen. Als hij op een meter voor haar staat, roept hij zo luid dat alle alcoholici van slag van hun bank tuimelen en de eekhoorns de bomen in vliegen : “Ooohh fuck, she’s real!”. (Eigenlijk riep hij “Ooohh fak”, want het was een echte Bostonian. Ze spreken hier met een hete aardappel in hun mond, Boston heet hier “Bwwastan”). Het had inderdaad een straatartieste kunnen zijn.