Gisteren had ik plots ongelooflijke goesting in een Witkap Stimulo. Waarom net in dat merk, weet ik ook niet goed, maar mijn bierheimwee was waarschijnlijk het gevolg van een etentje in een hip restaurantje in Cambridge, Ma waar Delirium Tremens uit Melle de house brew was. Het probleem met de hippe restaurantjes hier is dat ze er ongelooflijk gezellig uitzien, maar dat je te veel betaalt voor de (lage) kwaliteit die je op je bord krijgt. Amerikaanse koks weten nog altijd niet dat less more is en dat in der Beschränkung sich der Meister zeigt. Ze koken een beetje zoals ik, als ik me in de keuken waag. Effen een roereitje maken. Hmm, wat kunnen we daar indraaien? Een beetje peper, zout, een tomaatje, wat pijpajuin. Wat hebben we nog in de frigo zitten? Aha, ricotta, verse basilicum, wat steranijs. Zit er misschien nog iets in de proviandkas? Yes! Een snuifje bruine suiker, een klets mosterd, een theelepeltje pindakaas. Goed roeren, laten bakken en royaal besprenkelen met vers geschraapte parmezaan en dragon. Et voilà: omelette américaine. Elk op zich zijn dat superieure ingrediënten, maar jammer genoeg is het resultaat minder dan de som van de delen. zondag 4 mei 2008
Witkap Stimulo
Gisteren had ik plots ongelooflijke goesting in een Witkap Stimulo. Waarom net in dat merk, weet ik ook niet goed, maar mijn bierheimwee was waarschijnlijk het gevolg van een etentje in een hip restaurantje in Cambridge, Ma waar Delirium Tremens uit Melle de house brew was. Het probleem met de hippe restaurantjes hier is dat ze er ongelooflijk gezellig uitzien, maar dat je te veel betaalt voor de (lage) kwaliteit die je op je bord krijgt. Amerikaanse koks weten nog altijd niet dat less more is en dat in der Beschränkung sich der Meister zeigt. Ze koken een beetje zoals ik, als ik me in de keuken waag. Effen een roereitje maken. Hmm, wat kunnen we daar indraaien? Een beetje peper, zout, een tomaatje, wat pijpajuin. Wat hebben we nog in de frigo zitten? Aha, ricotta, verse basilicum, wat steranijs. Zit er misschien nog iets in de proviandkas? Yes! Een snuifje bruine suiker, een klets mosterd, een theelepeltje pindakaas. Goed roeren, laten bakken en royaal besprenkelen met vers geschraapte parmezaan en dragon. Et voilà: omelette américaine. Elk op zich zijn dat superieure ingrediënten, maar jammer genoeg is het resultaat minder dan de som van de delen. 
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoi Maarten,
toen ik begin deze maand deze topic las, had ik nog nooit gehoord van een Witkap Stimirol. Groot was mijn verbazing toen we gisteravond met het gezin iets gingen eten in de Oostenrijkse Chalet, rechtover de deur. In het Lokerse (en omstreken) is deze chalet beter bekend als de Bokmolenhoeve. Op de bierkaart stond Witkap Stimulo. Ik voelde me een echte wereldburger (een Belgisch bier, waarnaar werd verwezen via een 'Amerikaanse' blog, in een Oostenrijkse Chalet)!
Een reactie posten