The end of the world as we know it

En zo komt een eind aan ons Amerikaanse avontuur. Binnen anderhalf uur (14u plaatselijke tijd) rijdt hier een taxi voor en begint onze 15 uur durende Odyssee terug naar huis, met zes valiezen en vijf stuks handbagage (o ja, en Winne). Met spijt in het hart, maar tegelijkertijd zeer blij dat we iedereen terug zullen zien. Tot binnenkort allemaal!

Griet, Maarten en Winne

De ultieme shoppingervaring

Ik durf het bijna niet te bekennen, maar ik ben shoppen hier leuk gaan vinden. Met een zee van tijd, de chiqueste malls in de buurt en outletdorpen op elke vakantiebestemming is dat zowaar niet moeilijk. Het helpt ook dat voor een Europeaan alles meteen al min 30 procent is, met de koers van de dollar. Neem daarbij nog eens het einde van de koopjesperiode, en mijn oren gaan wapperen als ik een schoenenwinkel passeer.

Deze week waren we twee dagen in de staat Maine, ‘Vacationland’. Zomerzon, zee, meren en bossen, dat klonk als een ideale afsluiter van mijn vijf maanden vakantie. Shoppen stond expliciet niét op het lijstje, het zouden twee dagen natuur en strand worden. Jammer dat er de eerste dag een orkaan over land trok, en dat er zoveel mist was dat je zelfs de vuurtorens niet zag staan (de loeiende misthoorns van de boten kwamen helemaal uit een rampenfilm). En dat het strand op de tweede dag toch niet was wat ik ervan verwacht had. Op zoek naar Kennebunkport, waar George Bush een buitenverblijfje heeft, reden we verloren langs de populaire zuidkust van Maine. Eindeloze straten met afbrekenswaardige jaren ’50-motels, lunaparken en rollercoasters langs het strand, lillend vrouwenbloot met suikerspin in de hand en zo ver als je kon kijken overgewicht, tatoes en tienermoeders. Engelse badsteden, meestal ook niet de bakermat van fijnzinnigheid en goede smaak, weten dat soort amusement nog te isoleren op een pier, maar niet zo in Old Orchard Beach, ME.

Bush hebben we niet gevonden, maar Maine is groot genoeg om verstoppertje te spelen: de staat heeft 10 miljoen onbewoonde are grond, of een gebied dat een kwart groter is dan België. We hebben ongevraagd wel Freeport gevonden, zo’n outletgehucht waar je de grootste merkwinkels in één straat vindt. Geen bezoek aan Freeport zonder een bezoek aan L.L. Bean, buitensportwinkel en uitvinder van de ‘Bean Boot’ (foto, komt ook in damesmodel). Naar verluidt was Leon Leonwood Bean de jagers beu die voor dag en dauw op zijn deur kwamen kloppen, en sindsdien is de winkel 24 uur op 24 uur open, 365 dagen per jaar. Niet één maar vijf winkels in dezelfde straat heeft hij, onder andere een voor ‘Bike, boat and ski’ en een voor ‘Hunting and fishing’ (met afdelingen ‘fly- and spin-fishing’ en ‘ice fishing’-benodigdheden!). Een hele geruststelling dat ik weet waarheen als ik plots om vier uur ’s nachts een kano nodig heb.

Obama Bin Laden

Barack Obama wordt in Berlijn door een menigte van 250.000 man toegejuicht. Op hetzelfde moment heeft McCain een bratwurst-lunch in een Duits restaurant in Ohio (Schmidt’s Restaurant und Sausage Haus voor de geïnteresseerden) en gaan anti-Obama spotjes de ether in in de Amerikaanse stadjes Berlin in New Hampshire en Wisconsin. Obama praat in Israël met premier Shimon Peres. McCain staat de pers te woord in Bethlehem, Pennsylvania. Hahahahaha. Jandorie, die republikeinse humor toch!

McCain lijkt echt radeloos te worden, maar ondanks Obama's buitenlandse triomfen, ben ik na 4,5 maand in de VS wonen, niet meer zo zeker dat hij de volgende Amerikaanse president wordt. De rednecks zijn hier echt met veel, zelfs in een progressieve staat als Massachussetts.

Zo vertelde een Zweedse collega me dat de onthaalmoeder van zijn twee kinderen bij elk verkiezingsbord Obama met een denkbeeldig pistool afknalt. 'He's a muslim, what will happen to us white people once he's president?' legde ze uit.

Het redneck-gehalte van die vrouw is echt karikaturaal hoog. Ze woont op 250 meter van de Harvard Yard, maar ze is er nog nooit in haar leven geweest. 'Too many squirrels'. Op de vraag van de Zweden of de kinderen bij haar gezond eten, antwoordde ze verontwaardigd: tuurlijk, nooit rood, enkel wit vlees. En inderdaad elke dag, maar dan werkelijk elke dag, serveert ze chicken-fingers met frieten. En cola natuurlijk. Ze heeft zich net een tweede caravan aangeschaft in een trailer park waar de regulars om zich te amuseren fake wedding dinners houden met alles erop en eraan.

Op een keer had ze mijn Zweedse collega en zijn gezin meegenomen naar de - volgens haar - grootste attractie van New England. Na twee uur rijden stoppen ze aan een Dunkin' Donuts (de ontbijt-variant van McDonalds). De onthaalmoeder en haar man spurten naar buiten en zijn binnen de vijf minuten terug met milkshakes en een hoop belegde bagels en geglazuurde donuts. Ah, denken de Zweden, koffiestop, we zullen ongeveer halfweg zijn, maar een kwartier later al waren ze aan hun eindbestemming. De grootste attractie van New England bleek een hamburger-cinema te zijn, waar je tijdens de film pizza, hamburgers en hot-dogs moest binnensmikkelen. COOL, innit?

Om hen te bedanken voor deze door-en-door Amerikaanse ervaring wilden de Zweden hen trakteren op een etentje in een gezellig brunch-restaurantje bij Harvard. De onthaalmoeder had echter op voorhand naar het etablissement gebeld om te weten wat er geserveerd werd. Ontdaan liet ze de Zweden weten dat daar niets op de kaart stond voor haar man. Na veel vijven en zessen raakte het gezelschap toch ter plekke. Zuchtend en steunend werkte de man zich door de menukaart. Bij 'poached Atlantic salmon' siste hij tussen zijn tanden: 'Fish voor European faggots'. En hij bestelde zich twee kindermenu's: hotdogs en chicken-fingers met frieten. En cola natuurlijk.

Van Zion naar Vegas

Zaterdagavond in Lexington, Maarten krijgt de auto niet gestart. Platte batterij, beweert hij. Ik probeer, de motor slaat meteen aan. Zondagochtend in Cambridge. Een, twee, drie keer, Maarten krijgt de auto weer niet gestart. ‘Ik moet toch met mijn linkervoet (wijst naar zijn rechterbeen) op de ontkoppeling duwen hé (wijst naar het gaspedaal)?’ Hopelijk het resultaat van 11 dagen rondrijden met een automaat (‘nen automatique’), maar het moet gezegd: hij had ons net veilig door 2000 kilometer van Utah, Arizona en Nevada gereden. En dat we ervan genoten hebben!

Arizona is zo heet, rood, uitgestrekt en warm als in Kusturica’s Arizona Dream. Behalve de woestijnsteden Phoenix en Tucson ligt er nauwelijks iets van betekenis, maar de staat trekt elk jaar wel 5 miljoen bezoekers, allemaal bijeengetroept in het noorden, rond de Grand Canyon. Zonsondergang aan Yavapai Point betekent dus een vrije vierkante meter zoeken tussen de andere Europeanen (heel Europa lijkt door te hebben hoe laag de dollar wel staat. We hebben in Boston op vier maanden tijd minder Nederlands horen spreken dan in de Grand Canyon op een uur). Maar schitterend is het natuurlijk. En ondanks de auto- en mensenkaravaan nog behoorlijk ruig: onder andere Californische condors gezien, een coyote, en bij zonsopgang in het dorp werd ik bijna omvergelopen door vijf elanden dubbel zo hoog als ik die het malse gazon van het El Tovar-hotel aan het afgrazen waren. Een luidruchtige Amerikaan (‘Oh my goodness, they are not wild, are they? Waw, awesome!’) moest op de loop voor zo’n briesend beest.

Bij Utah konden wij ons een maand geleden helemaal niéts voorstellen, maar daar blijkt het ene adembenemende natuurpark aan het andere te grenzen. Wij reden van Las Vegas naar Zion National Park (foto 1), Bryce National Park (foto 3), Capitol Reef National Park (foto 4) en door Monument Valley. Hoogseizoen, maar nergens te druk. En de landschappen tussen die parken veranderen zo spectaculair van woestijn naar alpiene zone, naar populierenbossen en weer naar canyons en de dorste ‘badlands’, je zou er lyrisch van worden. Nogal onbevattelijk dat in deze staat de doodsstraf nog uitgevoerd wordt.

Van Nevada hebben we enkel Las Vegas gezien. 1,3 miljoen inwoners, maar behalve rond The Strip valt daar niets te beleven. Het is redelijk vermakelijk om eens een paar uur in Sin City rond te dwalen (de Eifeltoren over de Academie Nationale de Musique gebouwd is niet slecht gedaan; en als je het vliegtuig uit komt hoef je maar drie stappen te zetten voor de eerste gokautomaten). Voor de volwassen liefhebbers van Disneyland. Het was er zweten, de hoogste temperatuur die onze auto registreerde was 43,8°. Tijdens een regenbui daalde dat in drie minuten tijd naar 22,2°. Onverwacht spectaculair vond ik de Hoover Dam op de grens van Nevada en Arizona, in de crisis van de jaren 1930 gebouwd om werklozen aan de slag te krijgen.
Hier meer foto's van onze trip.

Mooie praatjes + gebakken lucht = consumentenvoldoening

Amerikaanse reclame zit tsjokvol eufemismen. Mijn favorieten:

- de oplichterij die wij kennen van de Spaanse Costa's als 'time-sharing' = "fractional ownership"
- het stort waar we alle smeerlapperij van onze overproducerende en overconsumerende maatschappij dumpen = "landfill"
- krakkemikkige vierdehandsauto's die je nog niet eens naar Bulgarije zou willen verschepen = "pre-owned cars"
- een compleet afgeleefd huis uit de jaren stillekes waarvan alleen nog de muren recht staan, de rest is enkel goed voor het stort, de landfill = "a house with pre-war panache"
- het petieterige frigootje in je hotelkamer dat tsjokvol miniatuurflesjes overgeprijsde sterke drank zit, ofte de minibar = "your personal electronic inroom refreshment centre"

Makes me wonder: Was Clement Peerens een Amerikaan, zou hij dan op de vraag "Vindde gij mijn *** niet te dik in deze rok?" antwoorden: "Schat, ge hebt er ne schone kleine rug mee."

4th of July in Boston

Independence Day in Amerika is een groot familiefeest. Met pool parties, barbecues, en picnic in het park bij het vuurwerk. In Boston viel het vooral op hoe stil het wel was in de stad: voor een keer geen verkeer op de 2x4-vaksbanen langs de Charles River. De Amerikanen waren nog iets opzichtiger dan anders hun trotse zelf, wij hebben de aapjes alleen gefotografeerd. We hebben één dissident gespot. De man droeg een t-shirtje ‘9/11 was an insider job’; ongetwijfeld is hij bij donker ritueel gelyncht door de roodwitblauwe menigte.
Disclaimer: alle gelijkenissen met bestaande personen zijn louter toevallig.

Woensdag stranddag

Een indrukwekkend schouwspel woensdag op het strand van Wingaersheek. Het was een topdag, dertig + graden, een tjokvol strand, en minstens 400 man in het water. Rond twee uur verschijnen uit het niets plots zware donderwolken van over land. Net toen ik dacht ‘Ik kan misschien maar beter vertrekken om voor de massa en voor de regen weg te zijn’ begonnen alle life guards te fluiten en te gesticuleren. Ik was al aan het zeulen met picnic, handdoeken, plastic emmertjes en 13 kilo onwillig babyvlees, maar de Amerikanen waren mij nog voor. Binnen de drie minuten was de zee leeg, en nog maximum vijf minuten later ook het strand. Een indrukwekkende vertoning, ik zie het in België nog niet gebeuren.
Een onweer komt misschien ook niet zó plots en zó hevig bij ons. Bliksem, donder en regen, in een wip stond de autostrade blank. Behoorlijk inspannend rijden, dat wel, maar aan 15 mijl per uur goed te doen. En wat doen ze hier in Massachusetts dan? Dan gaan ze gewoon stilstaan op de pechstrook. Enkel nog roekeloze Europeanen op de weg en een paar met een nummerplaat van New Hampshire. Die zijn een beetje ruiger dan de rest, de slogan van hun staat is niet voor niets 'Live free or die'.