Van Zion naar Vegas

Zaterdagavond in Lexington, Maarten krijgt de auto niet gestart. Platte batterij, beweert hij. Ik probeer, de motor slaat meteen aan. Zondagochtend in Cambridge. Een, twee, drie keer, Maarten krijgt de auto weer niet gestart. ‘Ik moet toch met mijn linkervoet (wijst naar zijn rechterbeen) op de ontkoppeling duwen hé (wijst naar het gaspedaal)?’ Hopelijk het resultaat van 11 dagen rondrijden met een automaat (‘nen automatique’), maar het moet gezegd: hij had ons net veilig door 2000 kilometer van Utah, Arizona en Nevada gereden. En dat we ervan genoten hebben!

Arizona is zo heet, rood, uitgestrekt en warm als in Kusturica’s Arizona Dream. Behalve de woestijnsteden Phoenix en Tucson ligt er nauwelijks iets van betekenis, maar de staat trekt elk jaar wel 5 miljoen bezoekers, allemaal bijeengetroept in het noorden, rond de Grand Canyon. Zonsondergang aan Yavapai Point betekent dus een vrije vierkante meter zoeken tussen de andere Europeanen (heel Europa lijkt door te hebben hoe laag de dollar wel staat. We hebben in Boston op vier maanden tijd minder Nederlands horen spreken dan in de Grand Canyon op een uur). Maar schitterend is het natuurlijk. En ondanks de auto- en mensenkaravaan nog behoorlijk ruig: onder andere Californische condors gezien, een coyote, en bij zonsopgang in het dorp werd ik bijna omvergelopen door vijf elanden dubbel zo hoog als ik die het malse gazon van het El Tovar-hotel aan het afgrazen waren. Een luidruchtige Amerikaan (‘Oh my goodness, they are not wild, are they? Waw, awesome!’) moest op de loop voor zo’n briesend beest.

Bij Utah konden wij ons een maand geleden helemaal niéts voorstellen, maar daar blijkt het ene adembenemende natuurpark aan het andere te grenzen. Wij reden van Las Vegas naar Zion National Park (foto 1), Bryce National Park (foto 3), Capitol Reef National Park (foto 4) en door Monument Valley. Hoogseizoen, maar nergens te druk. En de landschappen tussen die parken veranderen zo spectaculair van woestijn naar alpiene zone, naar populierenbossen en weer naar canyons en de dorste ‘badlands’, je zou er lyrisch van worden. Nogal onbevattelijk dat in deze staat de doodsstraf nog uitgevoerd wordt.

Van Nevada hebben we enkel Las Vegas gezien. 1,3 miljoen inwoners, maar behalve rond The Strip valt daar niets te beleven. Het is redelijk vermakelijk om eens een paar uur in Sin City rond te dwalen (de Eifeltoren over de Academie Nationale de Musique gebouwd is niet slecht gedaan; en als je het vliegtuig uit komt hoef je maar drie stappen te zetten voor de eerste gokautomaten). Voor de volwassen liefhebbers van Disneyland. Het was er zweten, de hoogste temperatuur die onze auto registreerde was 43,8°. Tijdens een regenbui daalde dat in drie minuten tijd naar 22,2°. Onverwacht spectaculair vond ik de Hoover Dam op de grens van Nevada en Arizona, in de crisis van de jaren 1930 gebouwd om werklozen aan de slag te krijgen.
Hier meer foto's van onze trip.