The end of the world as we know it

En zo komt een eind aan ons Amerikaanse avontuur. Binnen anderhalf uur (14u plaatselijke tijd) rijdt hier een taxi voor en begint onze 15 uur durende Odyssee terug naar huis, met zes valiezen en vijf stuks handbagage (o ja, en Winne). Met spijt in het hart, maar tegelijkertijd zeer blij dat we iedereen terug zullen zien. Tot binnenkort allemaal!

Griet, Maarten en Winne

De ultieme shoppingervaring

Ik durf het bijna niet te bekennen, maar ik ben shoppen hier leuk gaan vinden. Met een zee van tijd, de chiqueste malls in de buurt en outletdorpen op elke vakantiebestemming is dat zowaar niet moeilijk. Het helpt ook dat voor een Europeaan alles meteen al min 30 procent is, met de koers van de dollar. Neem daarbij nog eens het einde van de koopjesperiode, en mijn oren gaan wapperen als ik een schoenenwinkel passeer.

Deze week waren we twee dagen in de staat Maine, ‘Vacationland’. Zomerzon, zee, meren en bossen, dat klonk als een ideale afsluiter van mijn vijf maanden vakantie. Shoppen stond expliciet niét op het lijstje, het zouden twee dagen natuur en strand worden. Jammer dat er de eerste dag een orkaan over land trok, en dat er zoveel mist was dat je zelfs de vuurtorens niet zag staan (de loeiende misthoorns van de boten kwamen helemaal uit een rampenfilm). En dat het strand op de tweede dag toch niet was wat ik ervan verwacht had. Op zoek naar Kennebunkport, waar George Bush een buitenverblijfje heeft, reden we verloren langs de populaire zuidkust van Maine. Eindeloze straten met afbrekenswaardige jaren ’50-motels, lunaparken en rollercoasters langs het strand, lillend vrouwenbloot met suikerspin in de hand en zo ver als je kon kijken overgewicht, tatoes en tienermoeders. Engelse badsteden, meestal ook niet de bakermat van fijnzinnigheid en goede smaak, weten dat soort amusement nog te isoleren op een pier, maar niet zo in Old Orchard Beach, ME.

Bush hebben we niet gevonden, maar Maine is groot genoeg om verstoppertje te spelen: de staat heeft 10 miljoen onbewoonde are grond, of een gebied dat een kwart groter is dan België. We hebben ongevraagd wel Freeport gevonden, zo’n outletgehucht waar je de grootste merkwinkels in één straat vindt. Geen bezoek aan Freeport zonder een bezoek aan L.L. Bean, buitensportwinkel en uitvinder van de ‘Bean Boot’ (foto, komt ook in damesmodel). Naar verluidt was Leon Leonwood Bean de jagers beu die voor dag en dauw op zijn deur kwamen kloppen, en sindsdien is de winkel 24 uur op 24 uur open, 365 dagen per jaar. Niet één maar vijf winkels in dezelfde straat heeft hij, onder andere een voor ‘Bike, boat and ski’ en een voor ‘Hunting and fishing’ (met afdelingen ‘fly- and spin-fishing’ en ‘ice fishing’-benodigdheden!). Een hele geruststelling dat ik weet waarheen als ik plots om vier uur ’s nachts een kano nodig heb.

Obama Bin Laden

Barack Obama wordt in Berlijn door een menigte van 250.000 man toegejuicht. Op hetzelfde moment heeft McCain een bratwurst-lunch in een Duits restaurant in Ohio (Schmidt’s Restaurant und Sausage Haus voor de geïnteresseerden) en gaan anti-Obama spotjes de ether in in de Amerikaanse stadjes Berlin in New Hampshire en Wisconsin. Obama praat in Israël met premier Shimon Peres. McCain staat de pers te woord in Bethlehem, Pennsylvania. Hahahahaha. Jandorie, die republikeinse humor toch!

McCain lijkt echt radeloos te worden, maar ondanks Obama's buitenlandse triomfen, ben ik na 4,5 maand in de VS wonen, niet meer zo zeker dat hij de volgende Amerikaanse president wordt. De rednecks zijn hier echt met veel, zelfs in een progressieve staat als Massachussetts.

Zo vertelde een Zweedse collega me dat de onthaalmoeder van zijn twee kinderen bij elk verkiezingsbord Obama met een denkbeeldig pistool afknalt. 'He's a muslim, what will happen to us white people once he's president?' legde ze uit.

Het redneck-gehalte van die vrouw is echt karikaturaal hoog. Ze woont op 250 meter van de Harvard Yard, maar ze is er nog nooit in haar leven geweest. 'Too many squirrels'. Op de vraag van de Zweden of de kinderen bij haar gezond eten, antwoordde ze verontwaardigd: tuurlijk, nooit rood, enkel wit vlees. En inderdaad elke dag, maar dan werkelijk elke dag, serveert ze chicken-fingers met frieten. En cola natuurlijk. Ze heeft zich net een tweede caravan aangeschaft in een trailer park waar de regulars om zich te amuseren fake wedding dinners houden met alles erop en eraan.

Op een keer had ze mijn Zweedse collega en zijn gezin meegenomen naar de - volgens haar - grootste attractie van New England. Na twee uur rijden stoppen ze aan een Dunkin' Donuts (de ontbijt-variant van McDonalds). De onthaalmoeder en haar man spurten naar buiten en zijn binnen de vijf minuten terug met milkshakes en een hoop belegde bagels en geglazuurde donuts. Ah, denken de Zweden, koffiestop, we zullen ongeveer halfweg zijn, maar een kwartier later al waren ze aan hun eindbestemming. De grootste attractie van New England bleek een hamburger-cinema te zijn, waar je tijdens de film pizza, hamburgers en hot-dogs moest binnensmikkelen. COOL, innit?

Om hen te bedanken voor deze door-en-door Amerikaanse ervaring wilden de Zweden hen trakteren op een etentje in een gezellig brunch-restaurantje bij Harvard. De onthaalmoeder had echter op voorhand naar het etablissement gebeld om te weten wat er geserveerd werd. Ontdaan liet ze de Zweden weten dat daar niets op de kaart stond voor haar man. Na veel vijven en zessen raakte het gezelschap toch ter plekke. Zuchtend en steunend werkte de man zich door de menukaart. Bij 'poached Atlantic salmon' siste hij tussen zijn tanden: 'Fish voor European faggots'. En hij bestelde zich twee kindermenu's: hotdogs en chicken-fingers met frieten. En cola natuurlijk.

Van Zion naar Vegas

Zaterdagavond in Lexington, Maarten krijgt de auto niet gestart. Platte batterij, beweert hij. Ik probeer, de motor slaat meteen aan. Zondagochtend in Cambridge. Een, twee, drie keer, Maarten krijgt de auto weer niet gestart. ‘Ik moet toch met mijn linkervoet (wijst naar zijn rechterbeen) op de ontkoppeling duwen hé (wijst naar het gaspedaal)?’ Hopelijk het resultaat van 11 dagen rondrijden met een automaat (‘nen automatique’), maar het moet gezegd: hij had ons net veilig door 2000 kilometer van Utah, Arizona en Nevada gereden. En dat we ervan genoten hebben!

Arizona is zo heet, rood, uitgestrekt en warm als in Kusturica’s Arizona Dream. Behalve de woestijnsteden Phoenix en Tucson ligt er nauwelijks iets van betekenis, maar de staat trekt elk jaar wel 5 miljoen bezoekers, allemaal bijeengetroept in het noorden, rond de Grand Canyon. Zonsondergang aan Yavapai Point betekent dus een vrije vierkante meter zoeken tussen de andere Europeanen (heel Europa lijkt door te hebben hoe laag de dollar wel staat. We hebben in Boston op vier maanden tijd minder Nederlands horen spreken dan in de Grand Canyon op een uur). Maar schitterend is het natuurlijk. En ondanks de auto- en mensenkaravaan nog behoorlijk ruig: onder andere Californische condors gezien, een coyote, en bij zonsopgang in het dorp werd ik bijna omvergelopen door vijf elanden dubbel zo hoog als ik die het malse gazon van het El Tovar-hotel aan het afgrazen waren. Een luidruchtige Amerikaan (‘Oh my goodness, they are not wild, are they? Waw, awesome!’) moest op de loop voor zo’n briesend beest.

Bij Utah konden wij ons een maand geleden helemaal niéts voorstellen, maar daar blijkt het ene adembenemende natuurpark aan het andere te grenzen. Wij reden van Las Vegas naar Zion National Park (foto 1), Bryce National Park (foto 3), Capitol Reef National Park (foto 4) en door Monument Valley. Hoogseizoen, maar nergens te druk. En de landschappen tussen die parken veranderen zo spectaculair van woestijn naar alpiene zone, naar populierenbossen en weer naar canyons en de dorste ‘badlands’, je zou er lyrisch van worden. Nogal onbevattelijk dat in deze staat de doodsstraf nog uitgevoerd wordt.

Van Nevada hebben we enkel Las Vegas gezien. 1,3 miljoen inwoners, maar behalve rond The Strip valt daar niets te beleven. Het is redelijk vermakelijk om eens een paar uur in Sin City rond te dwalen (de Eifeltoren over de Academie Nationale de Musique gebouwd is niet slecht gedaan; en als je het vliegtuig uit komt hoef je maar drie stappen te zetten voor de eerste gokautomaten). Voor de volwassen liefhebbers van Disneyland. Het was er zweten, de hoogste temperatuur die onze auto registreerde was 43,8°. Tijdens een regenbui daalde dat in drie minuten tijd naar 22,2°. Onverwacht spectaculair vond ik de Hoover Dam op de grens van Nevada en Arizona, in de crisis van de jaren 1930 gebouwd om werklozen aan de slag te krijgen.
Hier meer foto's van onze trip.

Mooie praatjes + gebakken lucht = consumentenvoldoening

Amerikaanse reclame zit tsjokvol eufemismen. Mijn favorieten:

- de oplichterij die wij kennen van de Spaanse Costa's als 'time-sharing' = "fractional ownership"
- het stort waar we alle smeerlapperij van onze overproducerende en overconsumerende maatschappij dumpen = "landfill"
- krakkemikkige vierdehandsauto's die je nog niet eens naar Bulgarije zou willen verschepen = "pre-owned cars"
- een compleet afgeleefd huis uit de jaren stillekes waarvan alleen nog de muren recht staan, de rest is enkel goed voor het stort, de landfill = "a house with pre-war panache"
- het petieterige frigootje in je hotelkamer dat tsjokvol miniatuurflesjes overgeprijsde sterke drank zit, ofte de minibar = "your personal electronic inroom refreshment centre"

Makes me wonder: Was Clement Peerens een Amerikaan, zou hij dan op de vraag "Vindde gij mijn *** niet te dik in deze rok?" antwoorden: "Schat, ge hebt er ne schone kleine rug mee."

4th of July in Boston

Independence Day in Amerika is een groot familiefeest. Met pool parties, barbecues, en picnic in het park bij het vuurwerk. In Boston viel het vooral op hoe stil het wel was in de stad: voor een keer geen verkeer op de 2x4-vaksbanen langs de Charles River. De Amerikanen waren nog iets opzichtiger dan anders hun trotse zelf, wij hebben de aapjes alleen gefotografeerd. We hebben één dissident gespot. De man droeg een t-shirtje ‘9/11 was an insider job’; ongetwijfeld is hij bij donker ritueel gelyncht door de roodwitblauwe menigte.
Disclaimer: alle gelijkenissen met bestaande personen zijn louter toevallig.

Woensdag stranddag

Een indrukwekkend schouwspel woensdag op het strand van Wingaersheek. Het was een topdag, dertig + graden, een tjokvol strand, en minstens 400 man in het water. Rond twee uur verschijnen uit het niets plots zware donderwolken van over land. Net toen ik dacht ‘Ik kan misschien maar beter vertrekken om voor de massa en voor de regen weg te zijn’ begonnen alle life guards te fluiten en te gesticuleren. Ik was al aan het zeulen met picnic, handdoeken, plastic emmertjes en 13 kilo onwillig babyvlees, maar de Amerikanen waren mij nog voor. Binnen de drie minuten was de zee leeg, en nog maximum vijf minuten later ook het strand. Een indrukwekkende vertoning, ik zie het in België nog niet gebeuren.
Een onweer komt misschien ook niet zó plots en zó hevig bij ons. Bliksem, donder en regen, in een wip stond de autostrade blank. Behoorlijk inspannend rijden, dat wel, maar aan 15 mijl per uur goed te doen. En wat doen ze hier in Massachusetts dan? Dan gaan ze gewoon stilstaan op de pechstrook. Enkel nog roekeloze Europeanen op de weg en een paar met een nummerplaat van New Hampshire. Die zijn een beetje ruiger dan de rest, de slogan van hun staat is niet voor niets 'Live free or die'.

Na vier maanden in Wonderland

Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar de beschaafde wereld. Ik smul van een waterige hotdog in een sponszacht broodje alsof ik nooit anders gedaan heb, ik roep al ‘Hi, how are yoú today?’ nog voor het winkelmeisje mij heeft aangesproken, ik zet de airco op als het 21 graden wordt, drink cola met een half glas ijsblokjes erin en, o dieptepunt, dit weekend heb ik mij zelfs in sportschoenen, beige broek en niet passend truitje – het uniform van vrouwelijk suburbia – op straat begeven. De volgende stap is dat we fan worden van André Rieux en Rod Stewart, die zijn hier hót.
Ook het gevaar om een Desperate Housewife te worden is niet geheel onbestaande. Deze week was er een Jamaicaanse leurder aan de deur die tijdschriften verkocht om zijn sociaal reïntegratieprogramma te steunen. En ja, ik heb hem 20 dollar en een cola gegeven, en niet omdat ik ondersteboven was omdat hij nog nooit van Belgium of Brussels gehoord had. 'Europe? Never been there ma’m. Are all the women in Europe as beautiful as you are?' Damn, sinds wanneer laat ik mij ordinair oplichten? Bovendien begin ik Winne als excuus te gebruiken om naar kindermusea, kinderboerderijen en de dierentuin te gaan (maar ik kan het niet laten: de vogelshow ‘Lord of the Wings’ in Stone Zoo was ongelooflijk, de obligate sprekende papegaaien natuurlijk, maar voor de rest spectaculaire roofvogels die op tien centimeter boven je hoofd scheren en hun kunstjes tonen. Voor de vogelfans: een paar mooie foto’s op Flickr. Er staan daar ook nog wat meer foto’s van onze omzwervingen hier).

Blending in

Deze morgen een Amerikaans instituut bezocht: de barbershop. Ai ai ai. Ze hebben me maar meteen de coupe américaine aangemeten. Ik zie er nu uit als Jim Carrey in Dumb en Dumber.

Only in America

Amerikanen en geloof. Het blijft voor Europeanen een bron van amusement en verwondering. Uit een massale peiling (35.000 respondenten) blijkt dat 92% van de Amerikanen in god gelooft en 74 % in een leven na de dood. Weinig ophefmakend, maar wat te denken van volgende, zeer vreemde uitslag: "21 percent of self-identified atheists said they believe in God or a universal spirit, with eight percent "absolutely certain" of it." Oink? Doet me denken aan die baseballer die onlangs op televisie gevraagd werd of hij bijgelovig was. Zijn antwoord: "No, it brings bad luck."

Winnes eerste levensles: from now on you're on your own

't Is maar best dat we hier maar 6 weken meer zijn want ik ben stilaan in een Amerikaan aan het veranderen. Getuige hiervan volgend filmpje: in plaats van mijn zoon te hulp te schieten blijf ik filmen in de hoop op America's funniest home videos te geraken.

Update. Om ongeruste kijkers (grootouders) gerust te stellen: neen, Winne heeft er niets blijvends aan over gehouden (behalve een gezond wantrouwen tegenover zijn vader).

Vermont en New Hampshire op een drafje

Zoals gewoonlijk: klikken om te vergroten.

I'm a man

'k Stond gisteren rustig aan te schuiven in een diner, toen de hamburger-bakster - een te zware vrouw van middelbare leeftijd - out of the blue zei: "Oh, you must be such a brave man!" Wie ik? Ze keek wel degelijk recht naar mij. Winne stond ondertussen aan mijn rechterbeen te stampvoeten 'Eke, eke, eke' (Winnees voor 'Ik heb honger, voed mij nu of ik schreeuw hier de kinderbescherming bijeen'). Ah dacht ik, ze vindt het moedig dat we met een kleine pagadder reizen. Maar nee, dat was het niet. Ze staarde naar mijn borst en toen viel mijn euro. Ze dacht dat ik een pro-Irak T-shirt droeg. 'It will be long, it will be hard, there will be no withdrawal'. Een uitspraak van Winston Churchill, die ik hier enkel draag vanwege het seksuele innuendo om de Amerikanen te epateren. Blijkt nu dat ze me al heel de tijd aanzien voor een moedig man en niet voor een flauwe plezante. Dezju!

Beestjes

Al maanden keek ik ernaar uit, en gisteren ben ik eindelijk gaan whale watchen. Natuurgidsen van het New England Aquarium varen je met de catamaran naar de Stellwagen Bank, een zeereservaat op 25 mijl buiten de haven. Vier uur op de boot en in de wind, een zaligheid als het aan wal 36 graden en broeierig is. Veel stinky minkes gezien – zo noemen ze de minke whales (dwergvinvissen), naar ’t schijnt omdat je hun adem soms kunt ruiken tot op de boot, en ook omdat ze alleen maar hun rug tonen als ze duiken en nooit hun staart. Wél een paar mooie staarten van humpback whales (bultrugwalvissen) gezien, en eentje dook plots zelfs op twee meter van de boot boven water. Behoorlijk spectaculair, want normaal mag je ter bescherming van de beesten niet dichterbij dan 200 meter varen. En het leukste aan dat walviskijken is eigenlijk de spanning op de boot: zomaar wat ronddobberen op open zee en wachten tot je ergens de puf hoort van een walvis die boven komt. En dan hopen dat je aan de goeie kant van de boot staat...

Er zitten hier wel meer beestjes die je bij ons in de tuin niet zo gauw ziet: grijze eekhoorns, chipmunks, wilde kalkoenen, één keer drie herten in de voortuin, en gisterenavond hebben we waarschijnlijk een lynx gezien, die de restjes van de barbecue uit onze vuilnisbakken kwam eten. Ik dacht eerst aan een coyote, want die zitten hier ook in de Willards Woods aan onze achterdeur, maar hij was ferm aan het blazen als een kat en hij had pluimen op zijn oren (dat was ’t enige dat we met de zaklamp konden zien), dus ik denk dat het een lynx was. Dit weekend in het Middlesex Fells natuurreservaat hier vlakbij ook drie slangen gezien (twee kousenbandslangen) en de schitterende maanmot. En het is hier natuurlijk een paradijs voor (zang)vogels. Een paar van de meest exotisch uitziende die hier elke dag in de tuin zitten: de Cardinalis cardinalis (op de foto), blauwe gaai, roodborstlijster (met zoveel als er merels zitten bij ons), tweekleurige mees, Mexicaanse roodmus en nu zit eral dagen een Baltimore oriole in onze tuin te zingen, maar het is mij nog niet gelukt er een foto van te maken. Alleen de chipmunks lijken geïnteresseerd in de appelsienen die ik voor hem klaarleg.

An all American experience

Hét onderwerp van gesprek onder Belgen die voor het eerst in Amerika zijn, zijn de urinatoire voorzieningen. De openbare wc’s zijn hier installaties om u tegen te zeggen. Meestal kan je er makkelijk met zijn vijven in, maar veel vunzige dingen moet je je niet in het hoofd halen. De deurtjes reiken maar van je knieën tot je hals en er is aan weerszijden een kier van twee centimeter. Je ziet dus meteen welke wc bezet is (auw, soms zie je ook te veel). De volautomatische flush wil nogal eens te vroeg of te laat in gang schieten, dus ofwel heb je natte billen als je niet snel genoeg weer in je broek gesprongen bent, ofwel kan je nog net meegenieten van de darmwerking van je voorganger. Van een spoelstopknop hebben ze nog niet gehoord, samen met je plas kan je zonder problemen twee rollen wc-papier doorgespoeld krijgen (toen ik me in de family restroom van de Macy’s iets te laat omdraaide, was Winne net het tweede rolletje in de pot aan het mikken). En bovenal: het water staat altijd tot aan de rand van de pot. De wat groot geschapen heren hangen dan blijkbaar met hun zaakje in het nat (deze week beaamd door tenminste twee van onze gasten), maar het scheelt in de geurtjes én in het poetswerk. Enfin, de installatie is helemaal zoals de Amerikaan zelf: big, loud en je weet altijd alles van je buren.

Commencement. This is the end

Vandaag was het 'Commencement', Harvard's afstudeerplechtigheid met de misleidende naam. 6000 studenten zwaaien af en die mogen allemaal mama, papa, omie en opoe, Tante Madeleine en Nonkel Jef meebrengen. Al gauw 24.000 mensen samen. Tickets voor de plechtigheid zijn zeer gegeerd en moeilijk te bemachtigen, zeker omdat dit jaar J.K. Rowling, de moeder van H. Potter, de hoofdspreker was. Er waren een beperkt aantal kaarten voor personeelsleden, maar die waren direct uitgeput. Wat doet een beleefde Belg dan? Partycrashen! Christophe en ik zijn met de nodige Je ne sais quoi langs de politiecontrole gelopen en blijkbaar straalden we iets onverzettelijks uit want niemand hield ons tegen. Speeches met luide stem en grote woorden, wapperende vanen, geüniformeerde medemensen, luide samenzangen en opwindende marsmuziek. Man, qua crowd control kunnen de Duitsers nog iets opsteken van de Amerikanen.

Thomas' Pussy Magnet

Wat doe je als goede collega wanneer een van je bezoekers expliciet om een bescheiden onopvallende huurauto vraagt? Je gaat zelf naar het Hertz-kantoor, je zwaait met je personeelskaart van Harvard en
je komt buiten met een gele Chevrolet sportscar voor de prijs van een muisgrijze, inwisselbare Kia. Katrijn en Thomas toeren nu ergens in Vermont rond met deze banaan op wielen. Zeg niet dat je hen niet zag aankomen!

Second brother

Nederlands, Engels, Spaans, het is verbazingwekkend hoe stoïcijns Winne reageert op andere talen. De conversaties met andere kinderen beperken zich meestal tot ‘ai ai’ (‘hi hi’, wat hij maar blijft zeggen, ook al zijn de andere kinderen al vijf minuten aan het ratelen), ‘wawi wawi’ (ze tonen elkaar brandweerwagens) of ‘nee, men!’ (‘nee, mens, ga uit mijn weg!’ – zegt hij als ik moet aanschuiven aan de kassa of als de glijbaan eventjes bezet is).
Vandaag in de speeltuin was er een luid, beetje bazig jongetje van een jaar of vijf, dat aan alle moeders en babysitters al gezegd had wat hij allemaal wel kon en hoe sterk hij was, toen er een papa met een meisje aan kwam. Het jongetje aan het krijsen voor de hele speeltuin: ‘Porto Ricans, Porto Ricans!’. Zijn babysitter reageerde er niet op. Voor de rest van de tijd bleven de andere kinderen een beetje van hem weg, ook Winne was op zijn hoede maar hij liet hem begaan (zijn aardrijkskunde is nog niet je dat). Plots zegt het ventje lief tegen Winne ‘Do you want to be my second brother?’, waarop Winne al knikkend: ‘Ah ja’.

Listen very carefully…

En nu de oplossing van onze prijsvraag. Wat probeerden onze Franse collega's elkaar duidelijk te maken met deze woordenwisseling?

Is the process in friends revulsable whereby the retarded do no longer fockuse on the Croation of a just so shy ET also for the youse?

Well, first you have to D frenzy ate. The Jung defer generously. Suckoond, the po R fool feel less con cue runs. The poor youse have no more elisions.

In echt Engels klinkt dat:

Is the process in France reversable whereby the retired do no longer focus on the creation of a just society also for the youth?

Well, first you have to differentiate. The young differ generationally. Second, the powerful feel less concurrence [hij bedoelde natuurlijk competition]. The poor youth have no more illusions.

Conversatie tussen 116th en 72th street

Dinsdagvoormiddag in New York op lijn C, de metro van Washington Heights naar Queens. Naast ons zit een donkerharige, langwimperige tiener. Het waren niet haar teenslippers waardoor ik onwegvoeglijk lang naar haar slanke voeten zat te staren. Op de brug van haar linkervoet had ze een elegante tattoo: ‘Let love and friend…’, meer kon ik niet lezen. Aan het Natural History Museum stapt er een jonge gast op, een knap Zuid-Amerikaans type, die snel de interessantste plaats in het rijtuig gezien had: recht tegenover het meisje.
- ‘Hey, what’s that on your foot?’
- ‘It says “Let love and friendship reign”.'
- ‘Oh, why not snow?’
- ‘Not that kind of rain.’
- ‘And what about our friendship, honey, let it reign too?’ – met een onweerstaanbare glimlach erbij. Maar het was duidelijk nog niet de tijd voor haar witte ridder, aan de volgende halte haastte het meisje zich van de trein.
Nog meer foto’s van de stad waar we naartoe verhuizen als we de Euromillions winnen op Flickr!

Don't stand between me and my burger!

Amerikanen eten altijd. En overal. Laatst stond mijn bus amper vijf minuutjes in de file. Gehoor gevend aan zijn inwendige klok, zegt de man naast mij zonder ironie: Damn, I'm getting hungry. Gretig bijgetreden door iedereen rond mij. Ik had me meteen verraden als Europeaan.

Op het Center for European Studies waar ik werk, kan je als je wil alle dagen gratis overschotjes eten van de recepties, werkontbijten, brown bag lunch seminars en congressen die er voortdurend plaatsvinden. Een typische e-mail van Sandy, de building manager op een doordeweekse ochtend leest: 'Leftovers in Kitchen! Redbones BBQ!' Of nog: "Hi CESers, There are some leftover sandwiches and chips/soda in the atrium. There is LOTS of ice cream in the freezer and chocolate goodies to add to it (plus hot fudge and caramel sauce that can be heated up in the microwave from the frig for ice cream sundaes) left over from the student workshop. Please indulge." Na deze e-mail betrapte ik de informaticus Paul en zijn hulpje terwijl ze zichzelf een ijsje aan het uitscheppen waren in een diep bord ter grootte van een fietswiel, royaal overgoten met chocoladesaus, afgetopt met een berg slagroom, besprenkeld met muizenstrontjes in alle kleuren van de regenboog, M&M's en stukjes Oreo-koekjes (Oreo cookies zijn een Amerikaans instituut: munt en chocolade. Bwèèèèèèèh). Ze keken een beetje schuldig toen ze door die skinny Europeaan betrapt werden.

Justine ou Betamax?

Is het toeval dat Justine Henin haar afscheid aankondigt op de dag dat Harvey Schein, de promotor van de Betamax-video, sterft? Volgens de New York Times van vandaag alleszins niet. Geen van beide zal gemist worden. Althans zo citeert de Times de baas van de WTA. Nu ja, de Times zelf is het niet met hem eens want Justine haalt hier niet alleen de voorpagina, ze krijgt ook nog een redactioneel stuk in het hoofdkatern en twee paginagrote artikelen in de sportsectie. België zal uiteen moeten vallen, vooraleer we nog eens zoveel ruimte krijgen in de NYT.

Just fockuse, you can do it!

En nu een beetje wetenschap! Net een lezing achter de rug van een Franse politicoloog over 'Grijze Kracht', de politieke invloed van gepensioneerden. 't Was met de Franse slag: overtijd, meanderend en in 'Allo Allo'-Engels. Tot overmaat van ramp kreeg hij een vraag van een landgenoot:

Is the process in friends revulsable whereby the retarded do no longer fockuse on the Croation of a just so shy ET also for the youse?

Waarop hij antwoordde:

Well, first you have to D frenzy ate. The Jung defer generously. Suckoond, the po R fool feel less con cue runs. The poor youse have no more elisions.

De eerste die mij tegen 21 mei bij de reacties hieronder een correcte transcriptie kan bezorgen, wint een toegangskaartje voor Justine Henins afscheidsfuif.

De kaastaartfabriek

Je zou het ze niet toegeven, de Amerikanen met hun witte sportschoenen, baseballpet en polohemdjes, maar het zijn grote lezers. De parking van de lokale Barnes&Noble (de grootste boekhandelaar natiewijd, elke dag open van 8am tot 11pm!) staat al om 9 uur ’s morgens flink vol (oké, een deel van de parkeerders zit dan te ontbijten bij de Mexicaan ernaast). Het is dan ook een ongelooflijk plezier om hier een boekenwinkel binnen te stappen: een Starbucks-koffietent ín de winkel, waar je boeken kan zitten lezen die je niet eens gekocht hebt; tussen alle boekenrekken zeteltjes en tafels om rustig een tijdschriftje in te kijken (nadien zet je het gewoon gekreukeld en met brownievlekken erop terug in het rek), en alles ruimer en mooier dan in de beste bib bij ons. De collectie is ook njammienjammie: na anderhalf uur boekshoppen zaterdag ben ik maar van de L (toevallig recht tegenover de roltrap) tot aan de N geraakt. Staan nu dus op mijn boekenplank: Jhumpa Lahiri’s 'The namesake' en John Lanchesters 'The Debt to Pleasure'. Bij de kassa ook nog 'I’m a stranger here myself' van Bryson meegegrist (dat, damn, pas bij lectuur 'Notes from a big country' bleek te zijn dat we al kennen), 'Not for tourists New York' en een kookboekhouder (ja, we zijn in Amerika hé, de gadgets zijn minstens even belangrijk als de boeken). Nu ik de Nieuwengelanders een beetje ken, verbaast het me niets dat ze hier een goed gevuld rek (toch vier meter lang) 'Bibles' hebben, met ernaast evenveel 'Religious fiction', 'Eastern Religion', en een beetje afdwalend naar 'Spirituality' en 'New Age'. Bijna in de berging struikelde ik ook nog over een rekje 'Philosophy' (alwaar het eerste boek in het rek 'Heard from God lately?' heette). Oh ja, op zoek naar de naam van een vogel die niet in mijn 'Birds of New England'-gids stond (Maarten zat veilig met Winne in de kinderclub), zag ik in de sectie 'Natuur' nog een paar niet te versmaden titels: 'Fish that fake orgasms', 'The secret life of lobsters', 'Merle’s door. Lessons from a Freethinking Dog', 'Skinny bitch in the kitchen' (dat was echt bij de kookboeken). Americans, we like them!
Na zoveel intellectueel genot was de Cheesecake Factory aan de overkant van de straat (restaurantketen met specialiteit kaastaart) goed om weer onzacht met de voeten op Amerikaanse bodem te landen. Drie kwartier wachten op een tafeltje (iederéén wacht hier altíjd op een tafeltje, zelfs voor een stomme pancake), dan geen tafel krijgen omdat mijn gezelschap niet volledig was (Maarten probeerde Winne in het Jungle Cafe rustig te houden terwijl ik aanschoof) en ons uiteindelijk compleet overeten aan de Dutch Apple Caramel Streusel Cheesecake en Maarten aan de Chocolate Tuxedo Cream Cheesecake (één woord voor elke laag op de taart). Maar lekker was het wel.

Lente

Education civique

Een Nederlandse collega die hier ook met haar gezin is, vertelde me hoe haar zoontje van 5 in de creche wordt gebrainwashed/klaargestoomd voor het echte leven. Elke week hebben die ukkies brandevacuatieoefening en tijdens hun middagdutje moeten ze hun schoentjes aan houden voor het geval Osama tijdens hun siësta New England binnenvalt. Haar zoontje is nu bang van vuur en verwacht dat hun appartement elk moment spontaan kan zelfontbranden. De peuterjuffen knuffelen niet (stel je voor dat je een proces aan je broek krijgt wegens seksuele intimidatie) en gebruiken evenmin de voor ons gebruikelijke schuttingtaal: "GVD, Winne, stop daarmee!" Neen, ze bereiden de peuters voor op hun leven als bewust kiezende consument. Dus, als Winne Milo in zijn kaak bijt, begin je niet te vloeken, maar je vraagt oprecht geïnteresseerd en met lijzige stem "Is that a safe choice?" Als je kleine zich op een drukke parking losrukt, grijp je hem niet onmiddellijk weer vast, maar vraag je begrijpend: "Is that a safe choice?" Als hij op het punt staat om aan de fles Dreft te lurken, maak je je niet kwaad, maar speel je in op zijn rationele onderbewuste: "Is that a safe choice?" Resultaat, zo zei die Nederlandse collega me, is een hoop zeer competitieve ettertjes van vijf, die allemaal minstens in 3 vreemde talen tot tien kunnen tellen (wat trouwens de sociale status van haar zoontje ten goede komt, al zijn vriendjes willen van hem in het Nederlands leren tellen). Hij heeft nu zelfs al enkele Amerikaanse gewoonten overgenomen. Toen ze hem op een avond zei: "Het is tijd om naar bed te gaan", antwoordde hij - in het Engels nota bene! - "You hurt my feelings when you say that!"

Bike / Xing

Volgens de laatste volkstelling heeft meer dan de helft van de inwoners van Boston Afrikaanse, Aziatische of latinoroots. Vooral die laatste twee vallen ons (blanke boerkes uit België) nogal op. De Aziaten zie je een beetje overal: de moeders kom ik tegen in de bibliotheek, ze staan aan te schuiven voor verse vis in de Whole Foods, en met hun mannen trek ik baantjes in het zwembad (het voordeel van niet-publieke zwembaden zoals het Hayden Recreation Center waar ik lid van ben: acht man in het water noemen ze hier “crowded”, en dan wachten ze wel eventjes aan de kant tot er iemand gedaan heeft). Van de tien krantenbakken in het centrum van Lexington zijn er twee gevuld met Chinese bladen, dat zegt iets over het aantal Aziaten dat hier woont.
De Hispanics, dat ligt wat moeilijker. Die vind je vooral in de macdonaldsjobs: aan het poetsen, aan de kassa, rekken aan het vullen in de Walmart, en – zeer opvallend hier in ’t vroege voorjaar – in de tuinen aan het werk (Lexingtonianen werken nooit zelf in hun tuin, daarvoor hebben ze te weinig tijd en een te hoge hypotheek). De lokale Spaanstalige gazet “El Planeta” heeft nogal wat wrange discriminatieverhalen, over (illegale) werknemers in de Dunkin Donuts, over de “tradición de exclusión” aan de Harvard School of Law, waar blijkbaar nog nooit een prof met Latijns-Amerikaanse wortels benoemd is. Maar vandaag was het feest in de stad: Cinco de Mayo, een officieuze Mexicaanse feestdag, met tequilaproeverijen, een gelegenheid om de prijs van de taco’s en guacomole te verdubbelen, en een “jalapeño eating contest” (zoveel mogelijk pepers in je mond proberen te krijgen, “as many as humanly possible” – wat laat vermoeden dat er al pijnlijke ongelukken mee gebeurd zijn).
Net zoals in de Ikea alle opschriften tweetalig Spaans-Engels zijn, heb ik twee maanden in de waan geleefd dat verkeersborden in Lexington tweetalig Chinees-Engels waren. Opgepast, fietsers, xing in het Chinees, zo dacht ik. Tot ik mijn nuchtere wederhelft zijn eerste woord Chinees wilde aanleren. Bleek het gewoon “bike x-ing (crossing)”, oversteekplaats voor fietsers te zijn. Pfff, wie schrijft er nu in rebussen?

Witkap Stimulo

Gisteren had ik plots ongelooflijke goesting in een Witkap Stimulo. Waarom net in dat merk, weet ik ook niet goed, maar mijn bierheimwee was waarschijnlijk het gevolg van een etentje in een hip restaurantje in Cambridge, Ma waar Delirium Tremens uit Melle de house brew was. Het probleem met de hippe restaurantjes hier is dat ze er ongelooflijk gezellig uitzien, maar dat je te veel betaalt voor de (lage) kwaliteit die je op je bord krijgt. Amerikaanse koks weten nog altijd niet dat less more is en dat in der Beschränkung sich der Meister zeigt. Ze koken een beetje zoals ik, als ik me in de keuken waag. Effen een roereitje maken. Hmm, wat kunnen we daar indraaien? Een beetje peper, zout, een tomaatje, wat pijpajuin. Wat hebben we nog in de frigo zitten? Aha, ricotta, verse basilicum, wat steranijs. Zit er misschien nog iets in de proviandkas? Yes! Een snuifje bruine suiker, een klets mosterd, een theelepeltje pindakaas. Goed roeren, laten bakken en royaal besprenkelen met vers geschraapte parmezaan en dragon. Et voilà: omelette américaine. Elk op zich zijn dat superieure ingrediënten, maar jammer genoeg is het resultaat minder dan de som van de delen.

Another day in paradise

Gisteren zat ik ’s middags in de Boston Commons (het Citadelpark van Boston, maar ruil de homo’s voor alcoholici, en de eenden voor eekhoorns) van de zon te genieten. Met een grande latte, een espresso brownie, Bill Brysons ‘A walk in the woods’ en een slapende baby in de buggy, nog maar een dagje paradijs dus. Plots schuifelt er een markant koppel in mijn zichtveld: een Japanse dame in het wit (maar wít, witter dan Mitt Romney, met handschoenen, hoed, parasol en witgekalkt gezicht) in het gezelschap van een langharige man, met een pet en winterjas tot op zijn tenen (een zwerver, of de hipste Japanner ooit, ik weet het nog altijd niet). Terwijl de man even weg is (ook een latte en een brownie halen ongetwijfeld), passeren er twee kinderen met opa en oma. De kinderen staan zo’n beetje nieuwsgierig verlegen rond de dame in het wit te draaien, de opa stormt recht op de vrouw af met de nickel al in zijn handen. Als hij op een meter voor haar staat, roept hij zo luid dat alle alcoholici van slag van hun bank tuimelen en de eekhoorns de bomen in vliegen : “Ooohh fuck, she’s real!”. (Eigenlijk riep hij “Ooohh fak”, want het was een echte Bostonian. Ze spreken hier met een hete aardappel in hun mond, Boston heet hier “Bwwastan”). Het had inderdaad een straatartieste kunnen zijn.

Waarom een vrouw een vent nodig heeft (en andere wijsheden uit New York)

Wachtend op de trein die ons van Penn Station, NY, naar Boston terugbrengt. Een volle vertrekhal, met naast ons een man die ik vaagweg herken. Hmmm, die zat waarschijnlijk drie dagen geleden ook op de Bostontrein richting Big Apple? Of was die daarnet poker aan het spelen in de lobby van het hotel?
Tot Maarten zich omdraait en tussen zijn tanden fluistert: 'Heb je al gezien wie hier naast ons staat? Ben Kingsley!' Waarna ik nog tien minuten uitleg nodig had om de neus te kunnen plaatsen (ik vond Sexy Beast nochtans een goede film, wist mijn extern geheugen nog te vertellen). Anderhalf jaar geleden hadden we een vergelijkbaar incident in Parijs, toen we in een bistro naast Kylie Minogue bleken te zitten. Ik had dat blondje nog nooit gezien, maar haar vrijer die mocht er wel wezen, die heb ik achteraf eens gegoogeld. Da's nu het resultaat van een goede opvoeding, zonder tv (behalve het Jeugdjournaal en Merlina) of muziek (uitzondering voor Nana Mouskouri en W.A.Mozart).
Foto's van onze trip naar de Big Apple hier.

Le bébé s'amuse

De Amish in Bird-in-Hand